Friday 7 March 2008

Vox populi, lex populi

Εμφανίζεται παράλληλα και στη Νοητική Αντίσταση

Μια φορά και έναν καιρό λένε οι μύθοι μας ο Ηρακλής βρέθηκε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι από το οποίο προχωρούσαν δύο δρόμοι. Ο ένας ξεκινούσε δύσκολα και όσο προχωρούσε τόσο ευκολότερος και καλύτερος γινόταν. Ο άλλος ξεκινούσε πλατύς και εύκολος και όσο προχωρούσε τόσο δυσκολότερος γινόταν. Ο μυθικός μας πρόγονος διάλεξε τον δρόμο που ξεκινούσε δύσκολα. Και ακολουθώντας το δρόμο της αρετής εγένετο Ηρακλής…

Πρίν 87 χρόνια και 5 μήνες οι ψηφοφόροι του τότε βασιλείου της Ελλάδας είχαν βρεθεί σε ένα παρόμοιο σταυροδρόμι. Ο ένας δρόμος ήταν να ακολουθήσουν έναν κάποιο Κρητικό γνωστό ως «γυαλάκια» που τους είχε βάλει εκών άκων στον ένα δρόμο και τις θυσίες που απαιτούσε. Ο άλλος δρόμος ήταν να υποστηρίξουν τον αγαπημένο τους «Κώτσο», τον «κουμπάρο», ώστε «να γυρίσουν οι στρατιώτες στα σπίτια τους» και να κερδίσουν τους λαγούς με πετραχήλια που οι αντίπαλοι του Κρητικού τους έταζαν. Ό νοήμων λαός μαύρισε τον Βενιζέλο υπέρ της Ηνωμένης Αντιπολίτευσης. Δύο χρόνια μετά μερικές δεκάδες χιλιάδες από τους στρατιώτες αντί για τα σπίτια τους ήταν νεκροί ή στα χέρια των Τούρκων, η Σμύρνη είχε πάψει να υπάρχει και ενάμισι εκατομμύριο προσφύγων, οι τυχεροί καθώς είχαν ζήσει, βρίσκονταν στα λιμάνια της Ελλάδας. Εντελώς «τυχαία», με το σύστημα του σφαιριδίου να επιτρέπει να ψηφήσει κάποιος περισσότερους υποψηφίους, οι υποστηρικτές του ΣΕΚΕ, του προγόνου του ΚΚΕ είχαν ψηφίσει τους βασιλικούς υποψηφίους και πολλοί βασιλικοί ψηφοφόροι τους υποψηφίους του ΣΕΚE.

Ο νοήμων λαός ουδέποτε μπήκε στον κόπο να κατηγορήσει τον εαυτό του για την Μικρασιατική καταστροφή. Για όλα έφταιγαν οι άλλοι. Τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, οι ξένοι ιμπεριαλιστές, το μεγάλο κεφάλαιο, σκοτεινοί συνομώτες. Όλοι εκτός από τον ίδιο που καταψήφισε μετά μανίας τον άνθρωπο που τον είχε οδηγήσει στη νίκη και είχε τριπλασίασε την Ελλάδα σε οκτώ χρόνια και έφερε στην εξουσία τους ανθρώπους πού την οδήγησαν στην καταστροφή. Σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα νωρίτερα το «κορδόνι» την «ελιά» είχε κάνει σκόνη και ο Χαρίλαος Τρικούπης δεν είχε βρεί ούτε τη δική του προς χάριν του «κορδονούμπαρου» Θεόδωρου Δηλιγιάννη, ανθρώπου εξαιρετικά τίμιου μεν, δημαγωγού με δηλωμένη πολιτική να κάνει το αντίθετο από οτιδήποτε πρότεινε ο Τρικούπης δε. Τότε η Ελλάδα είχε γλιτώσει απλώς με το ρεζιλίκι του πολέμου του 1897 στο οποίο ο τύπος, η λαϊκή πίεση και οι προσωπικές του ανεπάρκειες είχαν άγει τον Δηλιγιάννη. Περιττό να πούμε ότι το σύνολο της ευθύνης είχε καταλογιστεί στον Δηλιγιάννη. Οι ψηφοφόροι του και τα πλήθη που διαδήλωναν φωνασκώντας υπέρ του πολέμου για να αρχίσουν να τον κατηγορούν με την πρώτη αναποδιά δεν έφεραν καμία ευθύνη.

Από το 1974 αν όχι μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου μια, υποτίθεται μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού διαφωνεί διαρρήδην με την συμβιβαστική εξωτερική πολιτική των Ελληνικών κυβερνήσεων. Από το 1974 εν Ελλάδι είχαμε 12 φορές βουλευτικές εκλογές και 6 φορές ευρωεκλογές. Εν συνόλω 18. Συνεχίζει να εκλέγει σταθερά τις ίδιες παρατάξεις μεγάλες και μικρές και εν πολλοίς τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες οικογένειες. Κάθε φορά που διαφωνεί με την πολιτική του σφάξε με αγά μου να αγιάσω κατηγορεί την ηγεσία του, τα υποτιθέμενα ξένα κέντρα αποφάσεων και βέβαια τους Αμερικανούς. Στη συνέχεια πηγαίνει και ψηφίζει δημοκρατικότατα τους ανθρώπους την πολιτική των οποίων κατηγορεί. Άπαγε της αμαρτίας να θεωρήσει τον εαυτό του υπεύθυνο των πράξεων της εκλεγμένης ηγεσίας του.

Το 2004 ο Ελληνικός Κυπριακός λαός είχε βρεθεί κι αυτός μπροστά στο δικό του σταυροδρόμι το σημαντικότερο ίσως από τότε που η Μεγάλη Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών αποφάσισε να αυτοκτονήσει προς χάριν του να φέρουν πίσω τον «κουμπάρο». Ο ένας δρόμος διαφημιζόταν ως εύκολος και πλατύς. Κατάληξη του, αν πιστέψουμε τους υποστηρικτές του, υποτίθεται ότι ήταν ο επίγειος παράδεισος κάποιας ενιαίας Κύπρου. Ο άλλος, κακός, δρόμος μας οδηγούσε μας λένε κατευθείαν στην κόλαση της διχοτομημένης Κύπρου. Στην πράξη το που κατέληγαν οι δύο δρόμοι ήταν «ελαφρά» διαφορετικό.

Για να υπενθυμίσουμε τα αυτονόητα η μόνη ενιαία Κύπρος στην οποία είναι δυνατόν να οδηγήσει το σχέδιο Αννάν και οι όποιες νέες εκδοχές του, είναι η ενιαία Τουρκική Κύπρος, αφού θα αφήνει την Κύπρο άοπλη στο έλεος της Τουρκίας και υπό συνθήκες που θα δίνουν στην τελευταία τη δυνατότητα να δημιουργήσει αφορμή νέας εισβολής όποτε το κρίνει σκόπιμο. Παράλληλα θα καθιστούν οποιαδήποτε Ελληνική αντίδραση είτε εξ Ελλάδος είτε εκ μέρους των Ελληνοκυπρίων πράξει αδύνατη. Χάρη και σε μια από τις πλέον σημαντικές πολιτικές φυσιογνωμίες του Ελληνικού έθνους μετά το 1945, τον Τάσσο Παπαδόπουλο η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων Κυπρίων είχε αποφασίσει να ακολουθήσει το σωστό δρόμο έστω και αν αυτός έδειχνε δύσκολος και παρά τις κραυγές περί της επικείμενης καταστροφής αν τον ακολουθούσε. Αυτόν της ελευθερίας και του σεβασμού προς τον εαυτό της.

Τα γεγονότα μέχρι και σήμερα τη δικαιώνουν. Στα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν ο ουρανός που θα έπεφτε στο κεφάλι μας σε περίπτωση απόρριψης του σχεδίου συνεχίζει να αρνείται πεισματικά να πέσει. Τουναντίον η θέση της Κύπρου ισχυροποιήθηκε με την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την εισαγωγή του ευρώ. Κατά τον Τουρκικό τύπο όταν πριν μερικές μέρες πανηγύριζε για την πτώση Παπαδόπουλου ο απελθών Κύπριος πρόεδρος ήταν ο μόνος Έλληνας πολιτικός που είχαν αναγκαστεί οι Τούρκοι να πάρουν στα σοβαρά τις τελευταίες δεκαετίες.

Μετά τέσσερα χρόνια πέρασαν και ο Ελληνικός Κυπριακός λαός βρέθηκε ξανά μπροστά στο σταυροδρόμι. Η πρώτη επιλογή ήταν να διατηρήσει στην ηγεσία του τον άνθρωπο που είχε διασώσει την Κύπρο και το έθνος από την καταστροφή στην οποία οδηγούσε το έκτρωμα του σχεδίου Αννάν. Η δεύτερη επιλογή ήταν να καταστήσει δυνατή την επαναφορά του σχεδίου Αννάν από την πίσω πόρτα και νέο πλέον εύπεπτο περιτύλιγμα. Στην καλύτερη περίπτωση να υποστηρίξει μία παράταξη που αποδέχεται μέν, τουλάχιστον επίσημα, ότι το σχέδιο Αννάν είναι νεκρό αλλά υποστηρίζει θέσεις που σε πολλά βασικά σημεία τους όπως η αποστρατικοποίηση της Κύπρου δεν διαφέρουν πολύ από τις προβλέψεις του σχεδίου. Και ο κυρίαρχος λαός αποφάσισε εν μέσω απόλυτα δημοκρατικών διαδικασιών. Ατυχώς αποφάσισε την ανατροπή Παπαδόπουλου και έτσι απομάκρυνε από την ηγεσία τον άνθρωπο που έσωσε την Κύπρο. Δύσκολοι καιροί για Ηρακλείς…

Είναι το αποτέλεσμα αρχή κακών για το έθνος; Ίσως όχι, ίσως ναι. Στο χέρι της νέας ηγεσίας της Κύπρου είναι. Οι γραπτές δεσμεύσεις που ανέλαβε και η συνεργασία της με την παράταξη Παπαδόπουλου είναι θετικά δείγματα γραφής όπως θέσεις του είδους «είμαστε Κύπριοι, όχι Έλληνες» πού έχουν κατ’ επανάληψη εκφραστεί από μέλη της παράταξης είναι το αντίθετο. Αλλά αν δούμε την επιστροφή στο προσκήνιο μεθοδεύσεων τύπου Αννάν ή οποιασδήποτε λύσης η οποία δεν εξασφαλίζει την αυτόνομη δυνατότητα αυτοάμυνας του Κυπριακού κράτους, με τη βοήθεια πάντοτε της Ελλάδας, τότε ο κίνδυνος θα είναι εδώ. Και εάν οιαδήποτε λύση τέτοιου τύπου περάσει δεν θα μιλάμε πλέον για κίνδυνο αλλά για καταστροφή. Το μέλλον θα δείξει αν το αποτέλεσμα των Κυπριακών εκλογών, θα είναι τελικά κακό, καλό ή μικρής σημασίας για το μέλλον του έθνους και της Κύπρου.

Ένα είναι σίγουρο. Η ευθύνη, το σύνολο της ευθύνης, είτε για την καταστροφή είτε για την επιτυχία δεν θα βαραίνει τους Αμερικανούς, τους Άγγλους. ή τους… Ιλλουμινάτι. Θα βαρύνει αποκλειστικά αυτούς που πήραν τις αποφάσεις και διάλεξαν της ηγεσίες των δύο Ελληνικών κρατών. Με άλλα λόγια το λαό τους ο οποίος είναι υπεύθυνος για τους ηγέτες του ιδίως όταν τους επιλέγει ελεύθερα ο ίδιος. Σε τελική ανάλυση κάθε έθνος έχει τους ηγέτες που του αξίζουν

No comments: