Monday 3 March 2008

Περί της των Αράβων φιλίας

Δημοσιεύεται παράλληλα και στη Νοητική Αντίσταση

Πριν μερικούς μήνες η Συρία συμφώνησε στην απευθείας σύνδεση της κατεχόμενης Κύπρου με τα λιμάνια της. Στους μήνες που πέρασαν η ακτοπλοϊκή σύνδεση δείχνει να αποτυγχάνει παταγωδώς για οικονομικούς λόγους, αλλά η Τούρκο-Συριακή αυτή συνεργασία είναι μία καλή ευκαιρία να εξετάσουμε το ιστορικό της φιλίας μεταξύ της Ελλάδας και του ευρύτερου Αραβικού κόσμου.

Το σωστό θα ήταν να ρωτήσουμε, ποια φιλία; Διάχυτη είναι η άποψη στην Ελλάδα ότι οι Άραβες είναι φίλοι μας. Προφανώς εάν αυτό είναι ακριβές δεν μπορεί παρά να αναφέρεται σε πρόσφατες σχετικά εποχές. Αν κανείς θέλει να ανατρέξει σε παλιότερες εποχές οι Άραβες από εμφανίσεως του Ισλάμ αποτελούσαν το κύριο εξ ανατολών κίνδυνο μέχρι τον υποσκελισμό τους από τους Τούρκους για των οποίων την έλευση ήταν επίσης υπεύθυνοι. Για ποιο πρόσφατες εποχές κάποιος κυνικός θα ισχυριζόταν ότι η φιλία φαίνεται στις πράξεις και όχι στα λόγια. Ας δούμε λοιπόν κατά πόσον δικαιολογούν οι πράξεις την πίστη μας στην ύπαρξη Ελληνό-Αραβικής φιλίας.

Μπορούμε να μιλήσουμε για έμπρακτη φιλία της Ελλάδας προς τα Αραβικά κράτη; Η Ελληνική κοινότητα της Αλεξάνδρειας από τις αρχές του 19ου αιώνα έπαιξε έναν ιδιαίτερο πόλο στην οικονομική ανάπτυξη της Αιγύπτου, ιδίως της γεωργίας και του εμπορίου. Από το 2ο παγκόσμιο πόλεμο και μετά τόσο η Ελλάδα όσο και οι Έλληνες κράτησαν στάση σαφέστατα ευνοούσα τον Αραβικό κόσμο. Όταν ο Νάσσερ εθνικοποίησε τη διώρυγα του Σουέζ και οι Αγγλο-Γάλλοι απέσυραν το ξένο προσωπικό και τους πλοηγούς που την κρατούσαν σε λειτουργία, η διώρυγα λίγο έλειψε να κλείσει. Πώς δεν έκλεισε; Χάρη στους Έλληνες πλοηγούς και υπαλλήλους που έσπευσαν να αναλάβουν τη λειτουργία της μαζί με επιπλέον προσωπικό προερχόμενο κατευθείαν από την Ελλάδα. Λίγο αργότερα κατά τον πόλεμο του Σουέζ η ΕΟΚΑ εξαπέλυσε 416 επιθέσεις εναντίον Βρετανικών στόχων.

Σε κρατικό επίπεδο η Ελληνική κυβέρνηση δεν αναγνώρισε το Ισραήλ επίσημα το 1948, παρά τα τότε φίλο-Εβραϊκά αισθήματα της πλειοψηφίας του Ελληνικού πληθυσμού και η επίσημη αναγνώριση δεν θα ερχόταν πριν τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Παράλληλα δεν επέτρεπε την αποστολή όπλων μέσω του εδάφους της προς το Ισραήλ και κατάσχεσε και αρκετά αεροσκάφη προερχόμενα από την Τσεχοσλοβακία και καθ’ οδόν προς αυτό [1]. Τις δεκαετίες που ακολούθησαν η Ελληνική πολιτική θα εξακολουθούσε να ευνοεί τα Αραβικά κράτη. Στον πόλεμο του 1973 η Ελλάδα αρνήθηκε να χρησιμοποιήσουν οι Αμερικανοί τα αεροδρόμια της για να ανεφοδιάσουν το Ισραήλ. Το 1982 κατά την πρώτη εισβολή στο Λίβανο οι Παλαιστίνιοι στρατιώτες της PLO εκκένωσαν την περιοχή χάρη στην αποστολή Ελληνικών πλοίων από την κυβέρνηση Παπανδρέου η οποία πήρε ξεκάθαρη αντι-ισραηλινή θέση. Την ίδια εποχή η Ελλάδα ήταν μια από τις ελάχιστες δυτικές χώρες που διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τη Λιβύη του Καντάφι παρά το ότι η τελευταία ήταν σε ανοιχτή σύγκρουση με το δυτικό κόσμο και είχε ακολουθήσει σαφώς ανθελληνική πολιτική το 1974. [2]


1,500 Παλαιστίνιοι μαχητές της PLO που έφυγαν απο την Βηρυτό με ελληνική βοήθεια. Σχηματίζουν το έμβλημα της νίκης
καθώς μεταφέρονται από το λιμάνι της Λάρνακας στην Κύπρο. Διακρίνονται τα διακριτικά της Εθνικής Φρουράς στα καμιόνια
που τους μεταφέρουν [πηγή: Palastina]

Μπορούμε λοιπόν να ισχυριστούμε ότι η Ελλάδα τόσο σε κρατικό επίπεδο όσο και στο επίπεδο του μέσου Έλληνα κρατά σαφέστατα και εμπράκτως φιλική στάση προς τον Αραβικό κόσμο. Μπορούμε να ισχυριστούμε το ίδιο για τον Αραβικό κόσμο; Θα αφήσουμε κατά μέρος την Αιγυπτιακή εισβολή στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Ελληνικής επανάστασης παρά το ότι ήταν τελείως απρόκλητη και λίγο έλλειψε να μας οδηγήσει στην καταστροφή. Θα αφήσουμε κατά μέρος και την αποστολή Αιγυπτιακών στρατευμάτων προς ενίσχυση των Τούρκων κατά την Κρητική επανάσταση του 1866 (και την συντριπτική ήττα τους από τους επαναστάτες) ή τις επιθέσεις των Αραβικών όχλων της Αλεξάνδρειας εναντίον της Ελληνικής κοινότητας το 1882 που ανάγκασαν την κυβέρνηση Τρικούπη να επέμβει δυναμικά με την αποστολή πολεμικών πλοίων και πεζοναυτών για την προστασία τους. Ας επικεντρωθούμε σε ποιο πρόσφατες εποχές μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Τι είδους φιλική στάση ήταν η εκδίωξη από το Νάσσερ των 150,000 Ελλήνων της Αιγύπτου με μεθόδους που διέφεραν από αυτές της Τουρκίας του Μεντερές μόνο την έλλειψη αντίστοιχου των Σεπτεμβριανών; Ιδίως δεδομένης της Ελληνικής στάσης στο Σουέζ που κάποιος θα μπορούσε άνετα να ισχυριστεί ότι έσωσε την πολιτική εθνικοποίησης της διώρυγας;

Ο… φίλος μας ο Καντάφι ενθουσιωδώς προσφέρθηκε εθελοντικά να παρέχει στους Τούρκους πετρέλαιο, πολεμικό υλικό και ανταλλακτικά κατά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Ούτε δέκα μήνες πριν η Ελλάδα είχε κρατήσει φιλοαραβική στάση στον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ. Τι είδους ανταπόδοση στην Ελληνική φιλία ήταν η προσφορά ενίσχυσης στους Τούρκους εισβολείς;

Ήταν πράξη φιλίας η επίθεση των Αιγύπτιων καταδρομέων στο αεροδρόμιο της Λάρνακας το 1978; Η χρηματοδότηση από τη Σαουδική Αραβία και το Κουβέιτ της αγοράς 80 από τα 240 Τουρκικά F-16 υποτίθεται για τη στάση της Τουρκίας στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου; Το μόνο που έκανε τότε η Τουρκία ήταν να επιτρέψει χρήση των αεροδρομίων της ενώ η Ελλάδα πέρα από την παροχή βάσεων όπως η Σούδα έστειλε και πολεμικά πλοία προς βοήθεια των συμμάχων. Χρηματοδότησαν οι… φίλοι μας οι Άραβες έστω και ένα μαχητικό όταν πλήρωναν για 80 Τουρκικά; Απείλησε αυτό να τινάξει στον αέρα την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας; Αν δεν είχε γίνει μήπως σήμερα εκτός από ποιοτική θα είχε και την αριθμητική υπεροχή στον αέρα με 177 σύγχρονα μαχητικά αντιμέτωπα με 137 Τουρκικά; Μήπως αν οι Τούρκοι είχαν καταφέρει να τα χρηματοδοτήσουν μόνοι τους, πράγμα πιθανόν αμφίβολο, θα είχαν αναγκαστεί να κόψουν τη χρηματοδότηση από άλλα εξοπλιστικά προγράμματα για να ανταπεξέλθουν; Θα είχαν αποθρασυνθεί οι Τούρκοι στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990 χωρίς την αριθμητική υπεροχή στον αέρα που εξασφάλισαν χάρη στην Αραβική χρηματοδότηση;

Το 2007 όταν το αντιπαθές στην Ελλάδα Ισραήλ έστελνε βοήθεια κατά τις πυρκαγιές της Πελοποννήσου, όπως έκανε και σειρά Ευρωπαϊκών χωρών πλην Βρετανίας, πού ήταν η Αραβική βοήθεια; Η υποτίθεται φίλη Συρία τι είδους έκφραση φιλίας θεωρεί την ακτοπλοϊκή σύνδεση με την κατεχόμενη Κύπρο;

Πολύ πιθανόν να μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί ή οι Ισραηλινοί δεν είναι φίλοι της Ελλάδας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι οι υποτιθέμενοι αντίπαλοι των Αμερικανών, εν προκειμένω οι Άραβες, είναι και φίλοι μας. Η φιλία ενός έθνους προς ένα άλλο αποδεικνύεται εμπράκτως. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Σερβία το 1941 όταν προτίμησε να αντιμετωπίσει την καταστροφή παρά να προδώσει την Ελλάδα. Η Ελλάδα έχει αποδείξει τη φιλία της προς τον Αραβικό κόσμο στην πράξη τα τελευταία 60 χρόνια. Ο Αραβικός κόσμος με τις πράξεις του προς την Ελλάδα τι έχει δείξει; Φιλία ή εχθρότητα; Η κρίση δική σας.

[1] Πως είπατε; Το Ισραήλ υπάρχει λόγω της Αγγλο-Αμερικανικής υποστήριξης; Το Ισραήλ κέρδισε τον πόλεμο της ανεξαρτησίας του χάρη στην αφειδή παροχή Τσεχοσλοβακικών όπλων, η οποία Τσεχοσλοβακία έχω αυτή την περίεργη εντύπωση ότι αποτελούσε Σοβιετικό δορυφόρο. Το ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε το Ισραήλ είναι επίσης τυχαίο. Όπως και οι συγκρούσεις μεταξύ της νεογέννητης Ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας και της RAF. [3]

[2] Και όχι μόνο τις ΗΠΑ αλλά στενούς συμμάχους της Ελλάδας όπως η Γαλλία της οποίας τα στρατεύματα πολεμούσαν με τους Λίβυους και γείτονες της Ελλάδας όπως η Ιταλία εναντίον της οποίας ο Καντάφι είχε εξαπολύσει βαλλιστικούς πυραύλους.

[3] Το Ισραήλ με πληθυσμό μισό εκατομμύριο πολεμούσε Αραβικά κράτη με πληθυσμό 27 εκατομμύρια. Αυτό δεν το σταμάτησε από το να επιτεθεί σε όσα Βρετανικά αεροσκάφη παραβίαζαν τον εναέριο χώρο του καταρρίπτοντας αρκετά εξ αυτών. Να συγκρίνουμε τα αποτελέσματα της Ισραηλινής πολιτικής με τη «σώφρονα» Ελληνική πολιτική στο Αιγαίο;

3 comments:

Nativist said...

Πολύ καλό άρθρο. Υπάρχει γενικώς το αίσθημα ότι οι Άραβες είναι φίλοι μας, διότι είχαν καλύτερες σχέσεις με τα ελληνικά αφεντικά όταν ήταν στην Αίγυπτο οι Έλληνες ακόμη «αφεντικά»), παρά με τους Άγγλους, Γάλλους και Ιταλούς. Αυτό οφειλόταν στο ότι οι Έλληνες τους φερόταν καλύτερα από τους άλλους. Αλλά αυτό αφορά στα αισθήματα που μπορεί να τρέφει ο λαός, όχι όμως και οι κυβερνήσεις του απέναντι στους Έλληνες και την Ελλάδα.
Να συμπληρώσω και τούτα κι αν κάνω λάθος, παρακαλώ να με διορθώσεις:

α) Μετά που έστειλε ο Παπανδρέου τα πλοία και μάζεψε του Παλαιστίνιους από τον Λίβανο, ήλθε και ο Αραφάτ στην Αθήνα και αντάλλαξαν τα καθιερωμένα φιλιά. Στην συνέχεια ο Αραφάτ πήγε στην Λιβύη και ήταν από τους πρώτους που αναγνώρισαν την «ΤΔΒΚ»!! Θυμάμαι τα σχόλια τότε του τύπου, για την «αχαριστία», όπως έγραφαν, που μας έδειξε ο Αραφάτ, αλλά και την οξεία αντιπαράθεση Καραμανλή και Παπανδρέου, διότι ο πρώτος είχε συμβουλεύσει λίγη αυτοσυγκράτηση και τώρα έβλεπε ότι είχε δίκιο.

β) Όταν ο Παπανδρέου κατάστρεψε την ΑΓΕΤ «ΗΡΑΚΛΗΣ» και άρχισε η γενική αποβιομηχάνιση της χώρας που παρέσυρε λίγο-πολύ και τις άλλες τσιμεντοβιομηχανίες, οι οποίες τροφοδοτούσαν τις αραβικές χώρες με τσιμέντο, έχοντας καταφέρει να εκτοπίσουν τους μετρ του είδους, τους Ιταλούς, οι Σαουδάραβες «σήκωσαν» τρία μεγάλα εργοστάσια τσιμέντου στην Τουρκία. Βεβαίως, πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας και τα φθηνότερα εργατικά.

Εν πάση περιπτώσει όμως, ουδέποτε οι Άραβες έπαψαν να θεωρούν τους Τούρκους «αδελφούς» λόγω θρησκείας, παρά το ότι και υπό τουρκική κατοχή έζησαν μέχρι το τέλος του Α’ΠΠ και το τουρκικό κράτος δηλώνει «άθεο». Αντιθέτως, η Ελλάδα είναι το μόνο ευρωπαϊκό κράτος που διατηρεί ιεροδικεία, τα οποία δικάζουν (ορισμένες υποθέσεις) με βάση την σαρία.

Eurytan said...

Για το πρώτο ίσως κάνεις λάθος. Ή τουλάχιστον δεν το έχω ακούσει. Σε κάθε περίπτωση ο... φίλος μας ο Καντάφι έχει πολύ βεβαρυμένο ιστορικό, πουλώντας όπλα στην Τουρκία (μαχητικά F-5), υποστηρίζοντας την Τουρκία το 1974 μέχρι και διεκδικώντας την Κρήτη κατά καιρούς.

Η ειρωνία είναι ότι η πολιτική μας κατάφερε τόσο να ξενίσει το Ισραήλ το οποίο είχε ξεκινήσει κάποιες δεκαετίες πρίν ελπίζοντας σε στενότερες σχέσεις με την Ελλάδα και να μην κερδίσει την φιλία των Αραβικών κράτων. Πλήρης αποτύχία με άλλα λόγια.

Nativist said...

Πράγματι, ίσως κάνω λάθος. Ίσως να έκανε κάποια αναφορά μόνο στην "ΤΔΒΚ" και το συγχέω. Μα μήπως ήταν φιλική επίσκεψη εκείνη που έκαναν περί το 1970 (πάνε τόσα χρόνια πια και δεν θυμάμαι), που επιτέθηκαν στο αεροδρόμιο του "Ελληνικού" οι της Αλ Φατάχ με αποτέλεσμα τον θάνατο μίας αεροσυνοδού της Ο.Α.; Συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο, αλλά "δραπέτευσαν".
Έπειτα, η Συρία είναι συνεχώς στα μαχαίρια με τους Τούρκους λόγω των νερών του Ευφράτη.
Ασφαλώς είναι πλήρης αποτυχία της ελληνικής διπλωματίας το ότι ούτε τους Άραβες ούτε τους Ισραηλινούς έχουμε μαζί μας, ενώ η Τουρκία συνεργάζεται και με τους δύο!! Και όχι μόνο, ασφαλώς.