Και ενώ η Ελλάδα κοιμάται...

Αναδημοσιεύουμε εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο της Μελαχροινής Μαρτίδου από το ΧΡΟΝΟ τοπική εφημερίδα της Κομοτηνής. Τα σχόλια περιττά...


Η Εμινέ Μπουρουτζή αυτοπροσδορίζεται ως Πομάκα και ήταν από τις γυναίκες που βρέθηκαν στις Βρυξέλλες στην σύνοδο για τις μειονότητες στην Ελλάδα όπου παίρνοντας το λόγο στις Βρυξέλες κατά την …σύνοδο για τις μειονότητες στην Ελλάδα που οργάνωσαν οι «Ευρωπαίοι Τούρκοι Δυτικοθρακιώτες», οι Πράσινοι, η Ελεύθερη Ευρωπαϊκή Συμμαχία και το Ουράνιο Τόξο στην Βελγική πρωτεύουσα χρησιμοποιώντας αίθουσα του Ευρωκοινοβουλίου.

Η νεαρή Εμινέ μητέρα τριών παιδιών, μαθαίνει τώρα εντατικά τα ελληνικά και προσπαθεί να καλύψει το κενό που είχε σε θέματα παιδείας εξ αιτίας του γεγονότος ότι ήταν πομάκα. «Είμαι εκπρόσωπος του Πομακικού συλλόγου που δημιουργήθηκε στην Ξάνθη της ελληνικής Θράκης πριν από έναν περίπου χρόνο. Ανήκω και εγώ κατεξοχήν στις αγνοημένες μειονότητες της Ελλάδας, για τις οποίες γίνεται η σημερινή συζήτηση. Όπως ίσως γνωρίζετε, η γλώσσα που μιλάμε δεν έχει καμία σχέση με την τουρκική και, δυστυχώς, δεν διδάσκεται επίσημα. Παλιές συμφωνίες μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, την εποχή του ψυχρού πολέμου, μας υποχρέωσαν να διδασκόμαστε την τουρκική, εξίσου με την ελληνική, στα σχολεία μας. Φαντάζομαι ότι ο κ. Cilevics θα καταλάβει το τεράστιο πρόβλημα μιας μικρής εθνοτικής ομάδας, στο πλαίσιο μιας μεγαλύτερης μουσουλμανικής μειονότητας, να υποχρεώνεται να εκπαιδεύεται σε δύο γλώσσες, διαφορετικές από την μητρική της. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια, χάρη στη θέσπιση της ειδικής ποσόστωσης για την είσοδο των παιδιών της μειονότητας στα πανεπιστήμια, τα παιδιά μας μαθαίνουν πολύ καλύτερα ελληνικά και αυξάνεται ο αριθμός των επιστημόνων, γιατρών, δικηγόρων και ελευθέρων επαγγελματιών, πομάκικης καταγωγής που ζουν και δραστηριοποιούνται κοντά στους χριστιανούς συναδέλφους τους στην πόλη της Ξάνθης. Δυστυχώς, μία σκληρή ομάδα ανθρώπων που θέλουν να αυτοαποκαλούνται ηγέτες της μειονότητας, σε συνεργασία με άλλους παράγοντες στην Τουρκία, δεν μας αφήνουν να εκφράσουμε την εθνοτική μας συνείδηση, να μιλήσουμε τη γλώσσα μας και να τηρήσουμε τις παραδόσεις μας. Τα πομάκικα τραγούδια έχουνε σχεδόν ξεχαστεί στην ελληνική Θράκη. Πολλοί από εμάς νιώθουμε ακόμα και ντροπή, όταν μιλάμε την γλώσσα μας. Το Τουρκικό προξενείο μέσα από ένα πολύ αποτελεσματικό δίκτυο ανθρώπων απομονώνει τους Πομάκους που ενδιαφέρονται να εκφράσουν την δική τους εθνοτική συνείδηση. Σήμερα, καθώς μεταξύ των ομιλητών βρίσκεται ο δόκτορ Χαλίμ Τσαβούσογλου θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας στο γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός αποτελεί μέλος της εκδοτικής ομάδας («yayύn kurulu») του περιοδικού Yeni Batύ Trakya, που εκδίδεται εδώ και 24 χρόνια στην Τουρκία και στο τεύχος 215 (σελ. 75) (Ιανουάριος 2008) το οποίο, απειλεί τον άνδρα μου, πρόεδρο του Πομακικού συλλόγου, να του «ξεριζώσει την γλώσσα», χαρακτηρίζοντάς τον «πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών, προδότη και ανίκανο». Μην σπεύσετε να θεωρήσετε το γεγονός αυτό σαν ένα απλό επεισόδιο. Το 50% περίπου των αρθρογράφων του τουρκικού αυτού περιοδικού που ασχολείται με την ελληνική Θράκη κατά τρόπο επαγγελματικό, είναι απόστρατοι της τουρκικής αστυνομίας και του στρατού. Ο επικεφαλής νομικός σύμβουλος του περιοδικού είναι ο γνωστός δικηγόρος Kemal Kerinηsiz, ο οποίος συνελήφθη μαζί με τον πρώην πρόεδρο της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού, Veli Kόηόk, από την τουρκική αστυνομία με την κατηγορία ότι δημιούργησε παραστρατιωτική ένοπλη οργάνωση. Ίσως να μη σας τα έλεγα όλα αυτά, εάν στην ίδια σελίδα του περιοδικού δεν αναφερόταν ανείπωτες χυδαιότητες εναντίον μου, τις οποίες μπορώ να σας δώσω σε μετάφραση. Τη στιγμή αυτή θα παρακαλούσα τον κ. καθηγητή να μου ζητήσει συγγνώμη, το ελάχιστο που θα μπορούσε να κάνει ως μέλος της εκδοτικής ομάδας αυτού του περιοδικού. Ζητώ επίσης την συμπαράσταση των γυναικών που ευρίσκονται στο πάνελ. Νιώθω επίσης προσβεβλημένη καθώς ο κ. καθηγητής αποδίδει ετυμολογικά το όνομα «Πομάκος» στο τουρκικό ρήμα «boπmak», που σημαίνει πνίγω, καταπνίγω, αναφέροντας ότι οι Πομάκοι ήταν οι Τούρκοι που κατέπνιξαν τις εθνικές εξεγέρσεις Ελλήνων και Βουλγάρων. Θα περίμενα μεγαλύτερη επιστημονική σοβαρότητα.
Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ στην τρομοκρατία και τις απειλές που τα μέλη του συλλόγου μας υφίστανται από τη στιγμή της ίδρυσής του, από άτομα που ανέφερα προηγουμένως. Αμέσως μετά την ίδρυση του συλλόγου, η γνωστή τουρκόφωνη εφημερίδα της Ξάνθης «Millet» έσπευσε να δημοσιεύσει τα ονόματα των μελών του Συλλόγου, παραβιάζοντας την νομοθεσία περί προσωπικών δεδομένων και παροτρύνοντας τους συντοπίτες μας να μας απομονώσουν κοινωνικά και να μας εξοντώσουν ηθικά. Φανταστείτε ότι τα ονόματά μας τοιχοκολλήθηκαν σε όλα τα τζαμιά της περιοχής, με ένα κείμενο ότι εμείς αποτελούμε την μεγαλύτερη ντροπή για την ελληνική δημοκρατία. Οι εντολές που δόθηκαν στα χωριά μας ήταν να σταματήσουν να μας μιλούν και να συναλλάσσονται μαζί μας. Η εφημερίδα «Millet» της Ξάνθης της 19ης Απριλίου 2007, φύλλο 74, γράφει τα εξής συγκλονιστικά: «… Όμως ο ευαίσθητος και ιδιαίτερα μάλιστα στο θέμα του τουρκισμού λαός μας τρελάθηκε με την ίδρυση του συλλόγου και αμέσως κινητοποιήθηκε. Μιας και είχε εξαντληθεί η εφημερίδα, ο λαός έβγαλε φωτοτυπίες από τη λίστα με τα ονόματα των μελών του Πομακικού συλλόγου και με την ίδια του τη θέληση τους κυνήγησε. Ο λαός μας, εκλαμβάνοντας αυτά ως επίθεση στην ταυτότητά του και ως προδοσία, κινήθηκε εθελοντικά και θέλησε να ζητήσει λογαριασμό από αυτούς, οι οποίοι, χωρίς να συμβουλευτούν τον λαό, ίδρυσαν τον πομακικό σύλλογο στο όνομα του λαού. Αυτό είναι το πιο αγνό και φυσικό τους δικαίωμα.» Πιστεύω να αντιλαμβάνεστε μόνοι σας την θέση μας ως ανθρώπων που τολμήσαμε να εκφραστούμε μέσα από τον σύλλογο. Και θα ήθελα εδώ να αναφέρω ότι τα μέλη της μειονότητας που αισθάνονται Τούρκοι, λειτουργούν εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δύο τουρκικούς συλλόγους σε μεγάλα, πολυτελή και ανακαινισθέντα πρόσφατα κτίρια, συλλόγους που, παρά τις αποφάσεις των δικαστηρίων στην Ελλάδα, ποτέ δεν σταμάτησαν να λειτουργούν και να αντιπροσωπεύονται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Δεν σας κρύβω ότι νιώθω φόβο. Και για τις απειλές που υφίσταμαι αλλά και από τις απερίφραστες απειλές που δέχομαι από ανθρώπους του Τουρκικού προξενείου και των οργάνων του στην Θράκη. Ελπίζω η έκφραση “kόltόrel etkileώim”, που στα αγγλικά το μεταφράζετε εσείς, οι διοργανωτές, ως acculturation και στα τουρκικά σημαίνει αυτολεξεί πολιτισμική διάδραση (cultural reciprocal influence/interaction) να μην σημαίνει την με βία και απειλές ένταξή μας στην ομάδα των ατόμων με τουρκική συνείδηση, οι οποίοι, χωρίς να είναι περισσότεροι από εμάς, έχουν όμως την δύναμη, το χρήμα και τον μηχανισμό για να εκβιάσουν την ένταξή μας στο «μεγάλο κοπάδι» της τουρκικής εθνικής ιδέας. Ζητώ, και εκ μέρους των μελών του Συλλόγου, την βοήθεια και προστασία σας για να μη χαθεί η μικρή αυτή μουσουλμανική εθνοτική ομάδα, που συνεισφέρει με την παρουσία της στην πολυπολιτισμικότητα της περιοχής.
«Κύριε Τσίλεβιτς, ζητούμε την προστασία σας και την παρέμβασή σας για να διατηρήσουμε τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας». Η τοποθέτηση της κ. Μπουρουτζή δόθηκε σε γραπτό κείμενο στην γραμματεία των διοργανωτών ενώ κάποιοι έσπευσαν να την διακόψουν λέγοντας ότι η τοποθέτησή της έχει προσωπικές αιχμές. Εκ μέρους των Πομάκων μίλησε και ο Κεμάλ Εμίνογλου εκδότης της εφημερίδας «Ζαγάλισα»

Ο εθνικισμός βλάπτει

Αρκεί ο εν λόγω εθνικισμός να είναι Ελληνικός. Πας μή άλλος εθνικισμός ουκ έστε. Και για του λόγου το αληθές διαβάζω ανακοίνωση (;) στην ΑΥΓΗ ομιλώσα πέρι της "Δημοκρατίας της Μακεδονίας" όπου μανθάνομεν ότι

" Οι υπογράφουσες και υπογράφοντες υπενθυμίζουμε τα αυτονόητα: δεν υπάρχει κανένα "εθνικό συμφέρον" που να διακυβεύεται αν δοθεί η δυνατότητα στη γειτονική χώρα να διατηρήσει τη συνταγματική της ονομασία και δεν υπάρχει καμιά "αλβανική απειλή" που δήθεν συνδέεται με την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου -πόσο μάλλον που αυτή η τελευταία είναι προϊόν ενός πολέμου που φέρει και την ελληνική υπογραφή. Η απειλή για την ειρήνη και την πολυεθνική συμβίωση είναι, στην πραγματικότητα, η φονική μηχανή που λέγεται ΝΑΤΟ - αυτής που στηρίζει και η χώρα μας εδώ και δεκαετίες. Προϋπόθεση για την άρση αυτή της απειλής, λοιπόν, είναι η διάλυση του ΝΑΤΟ~ με τη διατήρηση της εκατέρωθεν "εθνικής αδιαλλαξίας" και των διαιρέσεων, αυτό παραμένει ανέφικτο. Δεδομένου ότι μέχρι σήμερα ο εθνικισμός -όχι μόνο "των άλλων", αλλά και ο "δικός μας" - έχει "νομιμοποιήσει" πολέμους, έχει "ενθαρρύνει" εθνοκαθάρσεις και έχει δημιουργήσει κύματα μεταναστών και προσφύγων, δηλώνουμε ότι δε θα αφήσουμε τους κατά φαντασία μακεδονομάχους να δηλητηριάσουν την ελληνική κοινωνία με πολεμικές ιαχές και να υπονομεύσουν ακόμα περισσότερο την ειρήνη και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς των Βαλκανίων."

Με την υπογραφή σειράς εκλεκτών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και των συν αυτώ οργανώσεων.

Θα ήθελα κάποιος να μου λύσει την απορία. Ας δεχτούμε ότι ο υποτιθέμενος Ελληνικός εθνικισμός βλάπτει και είναι κάτι το κακό. Η "συνταγματική ονομασία" της γείτονος αποτελεί η δεν αποτέλει εθνικιστικό δημιούργημα; Η γείτων χαρακτηρίζεται ή όχι από εθνικισμό; Αντιδρά ή όχι στη δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού εθνοτικών ομάδων εντός των συνόρων της όπως των Βλάχων του Μοναστηρίου; "Αλβανική απειλή" δεν υπάρχει. Αλβανικός εθνικισμός υπάρχει; Ο Σερβικός πληθυσμός του Κοσόβου από ποιόν υπέστη εθνική εκαθάριση? Οι παραφυάδες του UCK οι στοχεύουσες στο Τέτοβο, το Νότιο Μαυροβούνιο, το Πρέσεβο και την Ήπειρο δεν αποτελούν εκδηλώσεις βίαιου εθνικισμού; Τα μέλη τους τί είναι εξωγήινοι ή Αλβανοί εθνικιστές; Αφού υποτίθεται ότι καταδικάζουμε τον εθνικισμό γενικά και όχι τον Ελληνικό εθνικισμό ειδικά γιατί οι αγαπητί γράφοντες φροντίζουν να εστιάσουν την προσοχή αυτών στον πολύ λιγότερο βίαιο Ελληνικό εθνικίσμο, ψάχνοντες να βρούν αυτόν με το μικροσκόπιο και προσπερνούν τους πολύ ποιο έντονους και βίαιους εθνικισμούς των γειτόνων μας;
Ο εθνικισμός των άλλων γιατί ακριβώς δεν βλάπτει και οι εκλεκτοί υπογράφοντες δεν τον βλέπουν και τον στηρίζουν στην πράξη;

Τέλος αν συμφωνήσουμε στο ότι το ΝΑΤΟ ο καπιταλισμός και κύριος οίδε τι άλλο φταίν για όλα. Σε αυτή την περίπτωση απορώ ο δυστυχής. Είναι ή δεν είναι οι βόρειοι ημών γείτονες είτε στην Αλανία είτε στην μη έχουσα όνομα δημοκρατία τα κύρια όργανα αυτού στα Βαλκάνια. Αφού η Ελλάδα προφανώς θα πρέπει να μην αποτελεί μέρος του ΝΑΤΟ γιατί οι αγαπητοί υπογράφοντες κατήγορούν την Ελληνική κυβέρνηση δίοτι για οποιοδήποτε έστω εθνικιστικό λόγο αφήνει μια άλλη χώρα έξω απ' το μαντρί και δυσκολεύει έστω και λίγο τα ΝΑΤΟικά σχέδια στα Βαλκάνια; Αν είναι το αποτέλεσμα που μετρά ποιός τελικά ενεργεί ενεργεί υπέρ και ποιός κατά της υποτιθέμενης επέκτασης του ιμπεριαλισμού και των λοιπών δαιμονίων στα Βαλκάνια;

Μειωμένης Ανεξαρτησίας

Από την τηλεόραση του Άλφα

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων ανοίγει με απόφασή του ένα νέο θερμό εθνικό μέτωπο, αυτή τη φορά σχετικά με τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, καθώς δικαιώνει μουσουλμανικές ενώσεις, που θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως Τουρκικές. Θέμα αναγνώρισης «Τουρκικής μειονότητας» από την Ελλάδα είχε θέσει με προκλητικό τρόπο ο ίδιος ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αλί Μπαμπατζάν σε επίσκεψή του στην Κομοτηνή στις 5 Δεκεμβρίου.

Ο κ. Μπαμπατζάν μάλιστα είχε προτρέψει τα μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας, να προσφύγουν για το θέμα στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Όπως αναφέρεται στην απόφαση «το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάσισε ομόφωνα, ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 11 (περί ελευθερίας θέσπισης συνδέσμου ή συνεταιρισμού) της Ευρωπαϊκής Χάρτας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ότι δύο περιπτώσεις, οι οποίες αφορούν συνδέσμους που ιδρύονται από πρόσωπα, που ανήκουν στη μουσουλμανική μειονότητα της Δυτικής Θράκης». Ακόμη αναφέρει ότι «στην περίπτωση της Τουρκικής Ένωσης Θράκης και Λοιπών, το Δικαστήριο αποφάσισε επίσης ομόφωνα, ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 6, παράγραφος 1 (περί δικαιώματος δίκαιης ακρόασης μέσα σε εύλογο χρόνο) της Χάρτας».

Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Γιώργος Κουμουτσάκος ερωτηθείς σχετικά σχολίασε ότι «η Ελλάδα ως μέλος της ΕΕ σέβεται και στηρίζει τον θεσμό του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τις αποφάσεις του. Θα μελετήσουμε τις δύο αυτές αποφάσεις, προκειμένου να προβούμε στις σχετικές δέουσες ενέργειες».

Δύο τινά μπορούμε να σχολιάσουμε για την είδηση. Το πρώτο δεν είναι άλλο από το ότι μόλις είδαμε άλλο ένα ολισθηρό βήμα στο δρόμο για την υπονόμευση της Ελληνικής κυριαρχίας στη Θράκη.

Το δεύτερο δεν είναι λιγότερο σοβαρό και άπτεται όχι μόνον της Ελλάδας αλλά και των υπολοίπων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είναι άλλο από την σχεδόν παντελή έλλειψη δημοκρατίας στους θεσμούς και τα όργανα που ελέγχουν την ΕΕ ταυτοχρόνως με την υπονόμευση της κυριαρχίας των κρατών μελών εντός των συνόρων τους. Εν προκειμένω βλέπουμε ένα "ανεξάρτητο" Ευρωπαϊκο όργανο να ανατρέπει απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας που ομόφωνα είχε αποφασίσει το αντίθετο καθώς και νόμους του κράτους εν προκειμένω τη συνθήκη της Λωζάννης. Από που ακριβώς εκπηγάζει η δυνατότητα ενός Ευρωπαϊκού οργάνου να ανατρέπει της αποφάσεις των Ελληνικών δικαστηρίων και τους νόμους του Ελληνικού κράτους ΕΝΤΟΣ της Ελλάδας; Τους λαούς της Ενωμένης Ευρώπης; Τους ρώτησε κανείς; Η απάντηση είναι όχι. Το μόνο εκλεγμένο όργανο της ΕΕ το ευρωκοινοβούλιο έχει διακοσμητικό χαρακτήρα. Όλα τα υπόλοιπα όργανα παρότι μή εκλεγμενα ελέγχουν την Ευρώπη και πολλάκις υπαγορεύουν στις εκλεγμένες Ευρωπαϊκες κυβερνήσεις τις αποφάσεις τους αντί να συμβαίνει το αντίστροφο. Παράδειγμα τρανταχτό που ελάχιστους φαίνεται να απασχολεί στην Ελλάδα δεν είναι άλλο από αυτό του Ευρωσυντάγματος. Το οποίο όταν απορρίφθηκε στα δημοψηφίσματα μας το επανέφεραν από την πίσω πόρτα με άλλο όνομα και αυτή τη φορά χώρις ενοχλητικά δημοψηφίσματα.

Στην Ελλάδα πολλοί ενδόμυχα περιμένουν τη σωτηρία μέσω της ΕΕ για κάθε μας πρόβλημα. Από την ΕΕ και την πορεία της προς τη μείωση της κρατικής κυριαρχίας και την ανυπαρξία δημοκρατίας στα όργανα που την κυβερνούν να δούμε ποιός θα μας σώσει.

Και τα όργανα άρχισαν...

Εδώ και κάποιες δεκαετίες το στρατοκρατικό καθεστώς της Άγκυρας προσπαθεί να υπονομεύσει την Ελληνική κυριαρχία στη Θράκη. Κύριο όργανο του το Τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, το οποίο καμία Ελληνική κυβέρνηση δεν είχε το θάρρος να κλείσει ως έδει, και το οποίο αποτελεί κράτος εν κράτει στη Θράκη καταδυναστεύον την Μουσουλμανική μειονότητα, προπαγανδίζον ασυστόλως και φυσικά αποτελώντας κέντρο κατασκοπείας σε βάρος της Ελλάδας. Πρίν μερικούς μήνες είδαμε την εγκατάσταση Τουρκικής τράπεζας στη Θράκη χωρίς την παραμικρή Ελληνική αντίδραση, παρά κάτι μικρολεπτομέρειες όπως ο οικονομικός πόλεμος που ασκεί το προξενείο τόσο προς ενίσχυση των οργάνων του μέσα στην μειονότητα όσο και είς βάρος του χριστιανικού πληθυσμού και πιο πρόσφατα την επίθεση εναντίον δασκάλας που είχε το "θράσος" να διδάσκει Ελληνικά τους Πομάκους μαθητές της. Οι διαμαρτυρίες της Πομακικής κοινότητας για τις συνεχείς απόπειρες εκτουρκισμού της, βρήκαν θέση μέχρι και στην επίσημη έκθεση του Αμερικανικού υπουργείου εξωτερικών αλλά δεν φαίνεται να ενδιαφέρουν ιδιαίτερα την λοιπή Ελλάδα.

Τώρα ελάχιστες μόνο μέρες από την "ανεξαρτησία" του Κοσσυφοπεδίου και διαβάζουμε στον σημερινό Ελεύθερο Τύπο τα κάτωθι θαυμαστά προερχόμενα εκ της "φίλης" Τουρκίας και των οργάνων της στη Δυτική Θράκη:

Η «Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Τούρκων Δυτικής Θράκης» επεκτάθηκε με νέα παραρτήματα στο Λονδίνο και τη Χάγη. Και έχοντας status παρατηρητή στη Διεύθυνση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ εγκαλεί συνεχώς την ελληνική Πολιτεία για παραβιάσεις δικαιωμάτων και ελευθεριών.

▪ Ο πρόεδρος του «Συλλόγου Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτικής Θράκης» κ. Ερόλ Κασίφογλου (κάτοικος Τουρκίας με καταγωγή από τη Θράκη) κάλεσε τους «ομογενείς» του να αυτονομηθούν με αφορμή την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου, εκφράζοντας την αισιοδοξία του ότι η απόσχιση της πρώην σερβικής επαρχίας θα λειτουργήσει ως «παράδειγμα». Λίγες μέρες μετά, γευμάτισε μαζί του στην Κωνσταντινούπολη ο πρόεδρος του «Συλλόγου Επιστημόνων» της μειονότητας δικηγόρος Ξάνθης κ. Αχμέτ Καρά.

▪ Ο αντινομάρχης Ροδόπης κ. Μ. Δεβετζή Ογλού επισκέφθηκε πρόσφατα την Αγκυρα και σε συνέντευξή του σε τουρκικό τηλεοπτικό δίκτυο αναφέρθηκε στον «Αττίλα» ως «ειρηνευτική επιχείρηση στην Κύπρο».

▪ Πριν από λίγες μέρες ο «εκλεγμένος μουφτής» Ξάνθης κ. Αχμέτ Μετέ επισκέφθηκε την Αγκυρα όπου είχε επαφές με το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας.

Το τι σημαίνουν τα παραπάνω μας το λένε οι ίδιοι οι Τούρκοι δια στόματος του κυρίου Κασίφογλου: η απόσχιση της πρώην σερβικής επαρχίας θα λειτουργήσει ως «παράδειγμα». Η προπαγάνδα και η προετοιμασία του εδάφους στην ίδια τη Θράκη προχωρά απρόσκοπτα εδώ και δεκαετίες. Τώρα βλέπουμε την προπαγάνδα εκτός Ελλάδας να εντείνεται, τους Τούρκους ηγέτες της μειονότητας σε ανοιχτή επαφή με το Τουρκικό Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας και το Κόσσοβο να λειτουργεί τόσο ώς ενθάρρυνση όσο και ως οδηγός για το ποιες θα είναι η επόμενες κινήσεις της Τουρκίας. Οι οποίες μέχρι στιγμής ακολουθούν κατά πόδας τις Αλβανικές πρακτικές και το ιστορικό παράδειγμα των ενεργειών της ίδιας στην Κύπρο. Υπό αυτές τις συνθήκες το επόμενο αναμενόμενο βήμα δεν είναι άλλο παρά κάποια προβοκάτσια, ακολουθούμενη από τρομοκρατική δράση στο στυλ του UCK και της Τουρκοκυπριακής ΤΜΤ ώστε να δημιουργηθεί αφορμή Τουρκικής επέμβασης με όσο το δυνατόν μικρότερη αντίδραση από τη διεθνή κοινότητα.

Προφανώς η όλη διαδικασία δεν πρόκειται να γίνει, αν γίνει, ούτε εν μια νύκτι ούτε σε μερικούς μήνες. Για να μείνουμε στο παράδειγμα του Κοσσυφοπέδιου χρειάστηκαν κάποια χρόνια τη δεκαετία του 1990 μέχρι να φτάσουμε στην ανοιχτή σύγκρουσή το 1999. Αλλά το ότι δεν πρόκειται να γίνει αύριο δεν σημαίνει ότι ο κίνδυνος είναι πλέον άμεσος. Για να αποφύγουμε τις τυχόν προβοκάτσιες και κλιμάκωση με ανοιχτή σύγκρουσή με την Τουρκία για παράδειγμα γύρω στο 2013-2014 [1] δεν μπορούμε να περιμένουμε πρώτα να συμβεί και μετά να τρέχουμε να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα. Ψύχραιμή και αποτελεσματική δράση απαιτείται σήμερα. Όπως απαιτείται και έγκαιρη υλοποίηση του Ελληνικού εξοπλιστικού προγράμματος, ιδίως των τμημάτων του που αφορούν πυρομαχικά, νέα μαχητικά αεροσκάφη και φρεγάτες αεράμυνας για να μην βρεθούμε σε λίγα χρόνια στην ίδια και χειρότερη κατάσταση που είχαμε βρεθεί το 1996 στα Ίμια. Είναι πολύ λιγότερο πιθανό να μπουν ιδέες στην Τουρκία ενώ υπάρχει έστω και στοιχειωδώς ισορροπία δυνάμεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας παρά εάν πιστεύει καλώς ή κακώς ότι μπορεί να κερδίσει άνετα και με μικρό σχετικά κόστος μία σύγκρουση με την Ελλάδα.

Σε τελική ανάλυση καλύτερα να φανούμε Κασσάνδρες προετοιμαζόμενοι για το χειρότερο και τελικά αποφεύγοντας το χάρη στην έγκαιρή προσπάθεια αποφυγής του παρά να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των λοιπών Τρώων βάζοντας το κεφάλι μας στην άμμο αρνούμενοι να πιστέψουμε ότι υπάρχει ο οποιοσδήποτε μεγάλος ή μικρός κίνδυνος. Διότι ή Κασσάνδρα μπορεί να πρόλεγε την καταστροφή αλλά η Τροία πράγματι καταστράφηκε...

Ο.... Δικηγόρος

[1] Όταν το νέο Τουρκικό εξοπλιστικό πρόγραμμα θα αποδίδει καρπούς απειλώντας να ανατρέψει την όποια στρατιωτική ισορροπία στο Αιγαίο...

Το νέο Σινικό Τείχος

Τα τέλη του 3^ου π.Χ. αιώνα κάπου δύο εκατομμύρια Κινέζων, μπορεί και τρία, πέθαναν για να χτίσουν το Σινικό τείχος ούτως ώστε ο πρώτος αυτοκράτορας της Κίνας να μπορεί να κοιμάται ήσυχος ότι οι βάρβαροι του βορρά δεν θα μπορούσαν να εισβάλουν στην Κίνα αλλά και ότι η υπήκοοι του δεν θα μπορούσαν να έρχονται σε επαφή με τους πέραν τις Κίνας γείτονες τους τόσο εύκολα και να μην τους μπαίνουν ιδέες που δεν θα άρεσαν στο αυτοκρατορικό καθεστώς.

Τι ιδέες οι πολιτισμένοι Κινέζοι μπορεί να έπαιρναν από τους βάρβαρους και «βάρβαρους» γείτονες τους; Η Κίνα του πρώτου αυτοκράτορα ήταν απόλυτη μοναρχία που είχε προέλθει από την δια της βίας ένωση των λεγόμενων «μαχόμενων βασιλείων» που πριν την ένωση ήταν εξίσου απολυταρχικές μοναρχίες. Ο μέσος Κινέζος γεωργός μπορεί να είχε καλύτερο βιοτικό επίπεδο από τους βόρειους γείτονες του, όταν δεν φορολογείτο μέχρις λιμοκτονίας αλλά κατά κανόνα ήταν πολύ λιγότερο ελεύθερος με τι ζωή του να είναι στο έλεος του κάθε αξιωματούχου. Όπως οι Κοζάκοι της Ουκρανίας δημιουργήθηκαν από φυγάδες δουλοπάροικους της Πολωνίας και φυγάδες σκλάβους των Τατάρων, όπως τα Ελληνικά βουνά είδαν τον πληθυσμό τους να πολλαπλασιάζετε επί της Τουρκοκρατίας έτσι και η Κινεζική αυτοκρατορική εξουσία σωστά διέγνωσε ότι οι βάρβαροι του βορρά αποτελούσαν κάτι παραπάνω από απλό στρατιωτικό κίνδυνο.

Εικοσιδύο αιώνες πέρασαν και η Κίνα συνέχισε να προσπαθεί να ελέγξει τις ιδέες που μπαίνουν στη χώρα όπως συνέχισε να είναι μη δημοκρατική. Σήμερα το ιντερνέτ φαίνεται να δυσκολεύει τη ζωή των νέων μανδαρίνων της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Εν μέσω της περίεργης κατάστασης ενός υποτίθεται κομμουνιστικού κράτους το οποίο στην πράξη είναι άκρως καπιταλιστικό η Κίνα έχει φτάσει να έχει 162 εκατομμύρια χρήστες του διαδικτύου με αρκετά εκατομμύρια μπλόγκερ και ιστοσελίδες. Ακόμα χειρότερα υπάρχουν δύο ακόμα ανεξάρτητα και λίγο πολύ δημοκρατικά Κινεζικά κράτη στην Ταϊβαν και τι Σιγκαπούρη, και τα δύο εξαιρετικά αναπτυγμένα.

Έτσι η Λαϊκή Δημοκρατία απάντησε με καθαρά Κινεζικό τρόπο στήνοντας το πρόγραμμα «Χρυσή Ασπίδα», jīndùn gōngchéng εις την Κινεζική ποιο γνωστό εκτός Κίνας και ως Great Firewall of China, κόστους 800 εκατομμυρίων δολαρίων ως το 2002 που συνεχώς επεκτείνεται. Σκοπός του; Η λογοκρισία του διαδικτύου. Σε συνδυασμό με πάνω από 30.000 κυβερνο-αστυνομικών το σύστημα κόβει την πρόσβαση σε ανεπιθύμητες ιστοσελίδες, αλλοιώνει τα αποτελέσματα των μηχανών αναζήτησης και λογοκρίνει τα πάντα. Αρκετές δυτικές επιχειρήσεις όπως η Yahoo!, η AOL, η Google και η Skype έχουν δεχθεί τη χρήση λογοκριμένων εκδόσεων των συστημάτων τους. Κάποιές άλλες παρέχουν στην Κίνα υλικά που επιτρέπουν την υλοποίηση του συστήματος λογοκρισίας.

Εν τω μεταξύ ο Κινεζικός δράκος συνεχίζει ακάθεκτος στο δρόμο της μετατροπής του εκ νέου σε υπερδύναμη και της οικονομικής ανόδου αποφεύγων ως ο διάβολος το λιβάνι κάθε ιδέα εκδημοκρατισμού, κάποιες δυτικές χώρες πολύ θα ήθελαν παρόμοια συστήματα με τη Χρυσή Ασπίδα στο βωμό της ασφάλειας ή της ιδεολογίας, παράδειγμά η πρόταση του νέου υπουργού τηλεπικοινωνιών της Αυστραλίας κυρίου Κονρόυ για υποχρεωτικό φιλτράρισμα της πρόσβασης σε ιστοσελίδες όλων των Αυστραλών χρηστών ώστε τυχόν παιδιά χρήστες να προστατεύονται από ακατάλληλο περιεχόμενο. Η δε «φίλη» μας η Τουρκία του άρθρου 301 μπλοκάρει το YouTube κάθε τρείς και λίγο έτσι για να μας θυμίζει πόσο… δημοκρατική είναι. Όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος…

Vox populi, lex populi

Εμφανίζεται παράλληλα και στη Νοητική Αντίσταση

Μια φορά και έναν καιρό λένε οι μύθοι μας ο Ηρακλής βρέθηκε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι από το οποίο προχωρούσαν δύο δρόμοι. Ο ένας ξεκινούσε δύσκολα και όσο προχωρούσε τόσο ευκολότερος και καλύτερος γινόταν. Ο άλλος ξεκινούσε πλατύς και εύκολος και όσο προχωρούσε τόσο δυσκολότερος γινόταν. Ο μυθικός μας πρόγονος διάλεξε τον δρόμο που ξεκινούσε δύσκολα. Και ακολουθώντας το δρόμο της αρετής εγένετο Ηρακλής…

Πρίν 87 χρόνια και 5 μήνες οι ψηφοφόροι του τότε βασιλείου της Ελλάδας είχαν βρεθεί σε ένα παρόμοιο σταυροδρόμι. Ο ένας δρόμος ήταν να ακολουθήσουν έναν κάποιο Κρητικό γνωστό ως «γυαλάκια» που τους είχε βάλει εκών άκων στον ένα δρόμο και τις θυσίες που απαιτούσε. Ο άλλος δρόμος ήταν να υποστηρίξουν τον αγαπημένο τους «Κώτσο», τον «κουμπάρο», ώστε «να γυρίσουν οι στρατιώτες στα σπίτια τους» και να κερδίσουν τους λαγούς με πετραχήλια που οι αντίπαλοι του Κρητικού τους έταζαν. Ό νοήμων λαός μαύρισε τον Βενιζέλο υπέρ της Ηνωμένης Αντιπολίτευσης. Δύο χρόνια μετά μερικές δεκάδες χιλιάδες από τους στρατιώτες αντί για τα σπίτια τους ήταν νεκροί ή στα χέρια των Τούρκων, η Σμύρνη είχε πάψει να υπάρχει και ενάμισι εκατομμύριο προσφύγων, οι τυχεροί καθώς είχαν ζήσει, βρίσκονταν στα λιμάνια της Ελλάδας. Εντελώς «τυχαία», με το σύστημα του σφαιριδίου να επιτρέπει να ψηφήσει κάποιος περισσότερους υποψηφίους, οι υποστηρικτές του ΣΕΚΕ, του προγόνου του ΚΚΕ είχαν ψηφίσει τους βασιλικούς υποψηφίους και πολλοί βασιλικοί ψηφοφόροι τους υποψηφίους του ΣΕΚE.

Ο νοήμων λαός ουδέποτε μπήκε στον κόπο να κατηγορήσει τον εαυτό του για την Μικρασιατική καταστροφή. Για όλα έφταιγαν οι άλλοι. Τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, οι ξένοι ιμπεριαλιστές, το μεγάλο κεφάλαιο, σκοτεινοί συνομώτες. Όλοι εκτός από τον ίδιο που καταψήφισε μετά μανίας τον άνθρωπο που τον είχε οδηγήσει στη νίκη και είχε τριπλασίασε την Ελλάδα σε οκτώ χρόνια και έφερε στην εξουσία τους ανθρώπους πού την οδήγησαν στην καταστροφή. Σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα νωρίτερα το «κορδόνι» την «ελιά» είχε κάνει σκόνη και ο Χαρίλαος Τρικούπης δεν είχε βρεί ούτε τη δική του προς χάριν του «κορδονούμπαρου» Θεόδωρου Δηλιγιάννη, ανθρώπου εξαιρετικά τίμιου μεν, δημαγωγού με δηλωμένη πολιτική να κάνει το αντίθετο από οτιδήποτε πρότεινε ο Τρικούπης δε. Τότε η Ελλάδα είχε γλιτώσει απλώς με το ρεζιλίκι του πολέμου του 1897 στο οποίο ο τύπος, η λαϊκή πίεση και οι προσωπικές του ανεπάρκειες είχαν άγει τον Δηλιγιάννη. Περιττό να πούμε ότι το σύνολο της ευθύνης είχε καταλογιστεί στον Δηλιγιάννη. Οι ψηφοφόροι του και τα πλήθη που διαδήλωναν φωνασκώντας υπέρ του πολέμου για να αρχίσουν να τον κατηγορούν με την πρώτη αναποδιά δεν έφεραν καμία ευθύνη.

Από το 1974 αν όχι μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου μια, υποτίθεται μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού διαφωνεί διαρρήδην με την συμβιβαστική εξωτερική πολιτική των Ελληνικών κυβερνήσεων. Από το 1974 εν Ελλάδι είχαμε 12 φορές βουλευτικές εκλογές και 6 φορές ευρωεκλογές. Εν συνόλω 18. Συνεχίζει να εκλέγει σταθερά τις ίδιες παρατάξεις μεγάλες και μικρές και εν πολλοίς τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες οικογένειες. Κάθε φορά που διαφωνεί με την πολιτική του σφάξε με αγά μου να αγιάσω κατηγορεί την ηγεσία του, τα υποτιθέμενα ξένα κέντρα αποφάσεων και βέβαια τους Αμερικανούς. Στη συνέχεια πηγαίνει και ψηφίζει δημοκρατικότατα τους ανθρώπους την πολιτική των οποίων κατηγορεί. Άπαγε της αμαρτίας να θεωρήσει τον εαυτό του υπεύθυνο των πράξεων της εκλεγμένης ηγεσίας του.

Το 2004 ο Ελληνικός Κυπριακός λαός είχε βρεθεί κι αυτός μπροστά στο δικό του σταυροδρόμι το σημαντικότερο ίσως από τότε που η Μεγάλη Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών αποφάσισε να αυτοκτονήσει προς χάριν του να φέρουν πίσω τον «κουμπάρο». Ο ένας δρόμος διαφημιζόταν ως εύκολος και πλατύς. Κατάληξη του, αν πιστέψουμε τους υποστηρικτές του, υποτίθεται ότι ήταν ο επίγειος παράδεισος κάποιας ενιαίας Κύπρου. Ο άλλος, κακός, δρόμος μας οδηγούσε μας λένε κατευθείαν στην κόλαση της διχοτομημένης Κύπρου. Στην πράξη το που κατέληγαν οι δύο δρόμοι ήταν «ελαφρά» διαφορετικό.

Για να υπενθυμίσουμε τα αυτονόητα η μόνη ενιαία Κύπρος στην οποία είναι δυνατόν να οδηγήσει το σχέδιο Αννάν και οι όποιες νέες εκδοχές του, είναι η ενιαία Τουρκική Κύπρος, αφού θα αφήνει την Κύπρο άοπλη στο έλεος της Τουρκίας και υπό συνθήκες που θα δίνουν στην τελευταία τη δυνατότητα να δημιουργήσει αφορμή νέας εισβολής όποτε το κρίνει σκόπιμο. Παράλληλα θα καθιστούν οποιαδήποτε Ελληνική αντίδραση είτε εξ Ελλάδος είτε εκ μέρους των Ελληνοκυπρίων πράξει αδύνατη. Χάρη και σε μια από τις πλέον σημαντικές πολιτικές φυσιογνωμίες του Ελληνικού έθνους μετά το 1945, τον Τάσσο Παπαδόπουλο η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων Κυπρίων είχε αποφασίσει να ακολουθήσει το σωστό δρόμο έστω και αν αυτός έδειχνε δύσκολος και παρά τις κραυγές περί της επικείμενης καταστροφής αν τον ακολουθούσε. Αυτόν της ελευθερίας και του σεβασμού προς τον εαυτό της.

Τα γεγονότα μέχρι και σήμερα τη δικαιώνουν. Στα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν ο ουρανός που θα έπεφτε στο κεφάλι μας σε περίπτωση απόρριψης του σχεδίου συνεχίζει να αρνείται πεισματικά να πέσει. Τουναντίον η θέση της Κύπρου ισχυροποιήθηκε με την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την εισαγωγή του ευρώ. Κατά τον Τουρκικό τύπο όταν πριν μερικές μέρες πανηγύριζε για την πτώση Παπαδόπουλου ο απελθών Κύπριος πρόεδρος ήταν ο μόνος Έλληνας πολιτικός που είχαν αναγκαστεί οι Τούρκοι να πάρουν στα σοβαρά τις τελευταίες δεκαετίες.

Μετά τέσσερα χρόνια πέρασαν και ο Ελληνικός Κυπριακός λαός βρέθηκε ξανά μπροστά στο σταυροδρόμι. Η πρώτη επιλογή ήταν να διατηρήσει στην ηγεσία του τον άνθρωπο που είχε διασώσει την Κύπρο και το έθνος από την καταστροφή στην οποία οδηγούσε το έκτρωμα του σχεδίου Αννάν. Η δεύτερη επιλογή ήταν να καταστήσει δυνατή την επαναφορά του σχεδίου Αννάν από την πίσω πόρτα και νέο πλέον εύπεπτο περιτύλιγμα. Στην καλύτερη περίπτωση να υποστηρίξει μία παράταξη που αποδέχεται μέν, τουλάχιστον επίσημα, ότι το σχέδιο Αννάν είναι νεκρό αλλά υποστηρίζει θέσεις που σε πολλά βασικά σημεία τους όπως η αποστρατικοποίηση της Κύπρου δεν διαφέρουν πολύ από τις προβλέψεις του σχεδίου. Και ο κυρίαρχος λαός αποφάσισε εν μέσω απόλυτα δημοκρατικών διαδικασιών. Ατυχώς αποφάσισε την ανατροπή Παπαδόπουλου και έτσι απομάκρυνε από την ηγεσία τον άνθρωπο που έσωσε την Κύπρο. Δύσκολοι καιροί για Ηρακλείς…

Είναι το αποτέλεσμα αρχή κακών για το έθνος; Ίσως όχι, ίσως ναι. Στο χέρι της νέας ηγεσίας της Κύπρου είναι. Οι γραπτές δεσμεύσεις που ανέλαβε και η συνεργασία της με την παράταξη Παπαδόπουλου είναι θετικά δείγματα γραφής όπως θέσεις του είδους «είμαστε Κύπριοι, όχι Έλληνες» πού έχουν κατ’ επανάληψη εκφραστεί από μέλη της παράταξης είναι το αντίθετο. Αλλά αν δούμε την επιστροφή στο προσκήνιο μεθοδεύσεων τύπου Αννάν ή οποιασδήποτε λύσης η οποία δεν εξασφαλίζει την αυτόνομη δυνατότητα αυτοάμυνας του Κυπριακού κράτους, με τη βοήθεια πάντοτε της Ελλάδας, τότε ο κίνδυνος θα είναι εδώ. Και εάν οιαδήποτε λύση τέτοιου τύπου περάσει δεν θα μιλάμε πλέον για κίνδυνο αλλά για καταστροφή. Το μέλλον θα δείξει αν το αποτέλεσμα των Κυπριακών εκλογών, θα είναι τελικά κακό, καλό ή μικρής σημασίας για το μέλλον του έθνους και της Κύπρου.

Ένα είναι σίγουρο. Η ευθύνη, το σύνολο της ευθύνης, είτε για την καταστροφή είτε για την επιτυχία δεν θα βαραίνει τους Αμερικανούς, τους Άγγλους. ή τους… Ιλλουμινάτι. Θα βαρύνει αποκλειστικά αυτούς που πήραν τις αποφάσεις και διάλεξαν της ηγεσίες των δύο Ελληνικών κρατών. Με άλλα λόγια το λαό τους ο οποίος είναι υπεύθυνος για τους ηγέτες του ιδίως όταν τους επιλέγει ελεύθερα ο ίδιος. Σε τελική ανάλυση κάθε έθνος έχει τους ηγέτες που του αξίζουν…

Περί της των Αράβων φιλίας

Δημοσιεύεται παράλληλα και στη Νοητική Αντίσταση

Πριν μερικούς μήνες η Συρία συμφώνησε στην απευθείας σύνδεση της κατεχόμενης Κύπρου με τα λιμάνια της. Στους μήνες που πέρασαν η ακτοπλοϊκή σύνδεση δείχνει να αποτυγχάνει παταγωδώς για οικονομικούς λόγους, αλλά η Τούρκο-Συριακή αυτή συνεργασία είναι μία καλή ευκαιρία να εξετάσουμε το ιστορικό της φιλίας μεταξύ της Ελλάδας και του ευρύτερου Αραβικού κόσμου.

Το σωστό θα ήταν να ρωτήσουμε, ποια φιλία; Διάχυτη είναι η άποψη στην Ελλάδα ότι οι Άραβες είναι φίλοι μας. Προφανώς εάν αυτό είναι ακριβές δεν μπορεί παρά να αναφέρεται σε πρόσφατες σχετικά εποχές. Αν κανείς θέλει να ανατρέξει σε παλιότερες εποχές οι Άραβες από εμφανίσεως του Ισλάμ αποτελούσαν το κύριο εξ ανατολών κίνδυνο μέχρι τον υποσκελισμό τους από τους Τούρκους για των οποίων την έλευση ήταν επίσης υπεύθυνοι. Για ποιο πρόσφατες εποχές κάποιος κυνικός θα ισχυριζόταν ότι η φιλία φαίνεται στις πράξεις και όχι στα λόγια. Ας δούμε λοιπόν κατά πόσον δικαιολογούν οι πράξεις την πίστη μας στην ύπαρξη Ελληνό-Αραβικής φιλίας.

Μπορούμε να μιλήσουμε για έμπρακτη φιλία της Ελλάδας προς τα Αραβικά κράτη; Η Ελληνική κοινότητα της Αλεξάνδρειας από τις αρχές του 19ου αιώνα έπαιξε έναν ιδιαίτερο πόλο στην οικονομική ανάπτυξη της Αιγύπτου, ιδίως της γεωργίας και του εμπορίου. Από το 2ο παγκόσμιο πόλεμο και μετά τόσο η Ελλάδα όσο και οι Έλληνες κράτησαν στάση σαφέστατα ευνοούσα τον Αραβικό κόσμο. Όταν ο Νάσσερ εθνικοποίησε τη διώρυγα του Σουέζ και οι Αγγλο-Γάλλοι απέσυραν το ξένο προσωπικό και τους πλοηγούς που την κρατούσαν σε λειτουργία, η διώρυγα λίγο έλειψε να κλείσει. Πώς δεν έκλεισε; Χάρη στους Έλληνες πλοηγούς και υπαλλήλους που έσπευσαν να αναλάβουν τη λειτουργία της μαζί με επιπλέον προσωπικό προερχόμενο κατευθείαν από την Ελλάδα. Λίγο αργότερα κατά τον πόλεμο του Σουέζ η ΕΟΚΑ εξαπέλυσε 416 επιθέσεις εναντίον Βρετανικών στόχων.

Σε κρατικό επίπεδο η Ελληνική κυβέρνηση δεν αναγνώρισε το Ισραήλ επίσημα το 1948, παρά τα τότε φίλο-Εβραϊκά αισθήματα της πλειοψηφίας του Ελληνικού πληθυσμού και η επίσημη αναγνώριση δεν θα ερχόταν πριν τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Παράλληλα δεν επέτρεπε την αποστολή όπλων μέσω του εδάφους της προς το Ισραήλ και κατάσχεσε και αρκετά αεροσκάφη προερχόμενα από την Τσεχοσλοβακία και καθ’ οδόν προς αυτό [1]. Τις δεκαετίες που ακολούθησαν η Ελληνική πολιτική θα εξακολουθούσε να ευνοεί τα Αραβικά κράτη. Στον πόλεμο του 1973 η Ελλάδα αρνήθηκε να χρησιμοποιήσουν οι Αμερικανοί τα αεροδρόμια της για να ανεφοδιάσουν το Ισραήλ. Το 1982 κατά την πρώτη εισβολή στο Λίβανο οι Παλαιστίνιοι στρατιώτες της PLO εκκένωσαν την περιοχή χάρη στην αποστολή Ελληνικών πλοίων από την κυβέρνηση Παπανδρέου η οποία πήρε ξεκάθαρη αντι-ισραηλινή θέση. Την ίδια εποχή η Ελλάδα ήταν μια από τις ελάχιστες δυτικές χώρες που διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τη Λιβύη του Καντάφι παρά το ότι η τελευταία ήταν σε ανοιχτή σύγκρουση με το δυτικό κόσμο και είχε ακολουθήσει σαφώς ανθελληνική πολιτική το 1974. [2]

1,500 Παλαιστίνιοι μαχητές της PLO που έφυγαν απο την Βηρυτό με ελληνική βοήθεια. Σχηματίζουν το έμβλημα της νίκης
καθώς μεταφέρονται από το λιμάνι της Λάρνακας στην Κύπρο. Διακρίνονται τα διακριτικά της Εθνικής Φρουράς στα καμιόνια
που τους μεταφέρουν [πηγή: Palastina]

Μπορούμε λοιπόν να ισχυριστούμε ότι η Ελλάδα τόσο σε κρατικό επίπεδο όσο και στο επίπεδο του μέσου Έλληνα κρατά σαφέστατα και εμπράκτως φιλική στάση προς τον Αραβικό κόσμο. Μπορούμε να ισχυριστούμε το ίδιο για τον Αραβικό κόσμο; Θα αφήσουμε κατά μέρος την Αιγυπτιακή εισβολή στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Ελληνικής επανάστασης παρά το ότι ήταν τελείως απρόκλητη και λίγο έλλειψε να μας οδηγήσει στην καταστροφή. Θα αφήσουμε κατά μέρος και την αποστολή Αιγυπτιακών στρατευμάτων προς ενίσχυση των Τούρκων κατά την Κρητική επανάσταση του 1866 (και την συντριπτική ήττα τους από τους επαναστάτες) ή τις επιθέσεις των Αραβικών όχλων της Αλεξάνδρειας εναντίον της Ελληνικής κοινότητας το 1882 που ανάγκασαν την κυβέρνηση Τρικούπη να επέμβει δυναμικά με την αποστολή πολεμικών πλοίων και πεζοναυτών για την προστασία τους. Ας επικεντρωθούμε σε ποιο πρόσφατες εποχές μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Τι είδους φιλική στάση ήταν η εκδίωξη από το Νάσσερ των 150,000 Ελλήνων της Αιγύπτου με μεθόδους που διέφεραν από αυτές της Τουρκίας του Μεντερές μόνο την έλλειψη αντίστοιχου των Σεπτεμβριανών; Ιδίως δεδομένης της Ελληνικής στάσης στο Σουέζ που κάποιος θα μπορούσε άνετα να ισχυριστεί ότι έσωσε την πολιτική εθνικοποίησης της διώρυγας;

Ο… φίλος μας ο Καντάφι ενθουσιωδώς προσφέρθηκε εθελοντικά να παρέχει στους Τούρκους πετρέλαιο, πολεμικό υλικό και ανταλλακτικά κατά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Ούτε δέκα μήνες πριν η Ελλάδα είχε κρατήσει φιλοαραβική στάση στον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ. Τι είδους ανταπόδοση στην Ελληνική φιλία ήταν η προσφορά ενίσχυσης στους Τούρκους εισβολείς;

Ήταν πράξη φιλίας η επίθεση των Αιγύπτιων καταδρομέων στο αεροδρόμιο της Λάρνακας το 1978; Η χρηματοδότηση από τη Σαουδική Αραβία και το Κουβέιτ της αγοράς 80 από τα 240 Τουρκικά F-16 υποτίθεται για τη στάση της Τουρκίας στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου; Το μόνο που έκανε τότε η Τουρκία ήταν να επιτρέψει χρήση των αεροδρομίων της ενώ η Ελλάδα πέρα από την παροχή βάσεων όπως η Σούδα έστειλε και πολεμικά πλοία προς βοήθεια των συμμάχων. Χρηματοδότησαν οι… φίλοι μας οι Άραβες έστω και ένα μαχητικό όταν πλήρωναν για 80 Τουρκικά; Απείλησε αυτό να τινάξει στον αέρα την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας; Αν δεν είχε γίνει μήπως σήμερα εκτός από ποιοτική θα είχε και την αριθμητική υπεροχή στον αέρα με 177 σύγχρονα μαχητικά αντιμέτωπα με 137 Τουρκικά; Μήπως αν οι Τούρκοι είχαν καταφέρει να τα χρηματοδοτήσουν μόνοι τους, πράγμα πιθανόν αμφίβολο, θα είχαν αναγκαστεί να κόψουν τη χρηματοδότηση από άλλα εξοπλιστικά προγράμματα για να ανταπεξέλθουν; Θα είχαν αποθρασυνθεί οι Τούρκοι στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990 χωρίς την αριθμητική υπεροχή στον αέρα που εξασφάλισαν χάρη στην Αραβική χρηματοδότηση;

Το 2007 όταν το αντιπαθές στην Ελλάδα Ισραήλ έστελνε βοήθεια κατά τις πυρκαγιές της Πελοποννήσου, όπως έκανε και σειρά Ευρωπαϊκών χωρών πλην Βρετανίας, πού ήταν η Αραβική βοήθεια; Η υποτίθεται φίλη Συρία τι είδους έκφραση φιλίας θεωρεί την ακτοπλοϊκή σύνδεση με την κατεχόμενη Κύπρο;

Πολύ πιθανόν να μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί ή οι Ισραηλινοί δεν είναι φίλοι της Ελλάδας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι οι υποτιθέμενοι αντίπαλοι των Αμερικανών, εν προκειμένω οι Άραβες, είναι και φίλοι μας. Η φιλία ενός έθνους προς ένα άλλο αποδεικνύεται εμπράκτως. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Σερβία το 1941 όταν προτίμησε να αντιμετωπίσει την καταστροφή παρά να προδώσει την Ελλάδα. Η Ελλάδα έχει αποδείξει τη φιλία της προς τον Αραβικό κόσμο στην πράξη τα τελευταία 60 χρόνια. Ο Αραβικός κόσμος με τις πράξεις του προς την Ελλάδα τι έχει δείξει; Φιλία ή εχθρότητα; Η κρίση δική σας.

[1] Πως είπατε; Το Ισραήλ υπάρχει λόγω της Αγγλο-Αμερικανικής υποστήριξης; Το Ισραήλ κέρδισε τον πόλεμο της ανεξαρτησίας του χάρη στην αφειδή παροχή Τσεχοσλοβακικών όπλων, η οποία Τσεχοσλοβακία έχω αυτή την περίεργη εντύπωση ότι αποτελούσε Σοβιετικό δορυφόρο. Το ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε το Ισραήλ είναι επίσης τυχαίο. Όπως και οι συγκρούσεις μεταξύ της νεογέννητης Ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας και της RAF. [3]

[2] Και όχι μόνο τις ΗΠΑ αλλά στενούς συμμάχους της Ελλάδας όπως η Γαλλία της οποίας τα στρατεύματα πολεμούσαν με τους Λίβυους και γείτονες της Ελλάδας όπως η Ιταλία εναντίον της οποίας ο Καντάφι είχε εξαπολύσει βαλλιστικούς πυραύλους.

[3] Το Ισραήλ με πληθυσμό μισό εκατομμύριο πολεμούσε Αραβικά κράτη με πληθυσμό 27 εκατομμύρια. Αυτό δεν το σταμάτησε από το να επιτεθεί σε όσα Βρετανικά αεροσκάφη παραβίαζαν τον εναέριο χώρο του καταρρίπτοντας αρκετά εξ αυτών. Να συγκρίνουμε τα αποτελέσματα της Ισραηλινής πολιτικής με τη «σώφρονα» Ελληνική πολιτική στο Αιγαίο;